אירית שמחוני  ايريت سمحوني  Irit Simhony

אני אירית שמחוני, בת 25 מקרית מוצקין.
באופן פרדוקסלי, נקודת המוצא שלי היא המשפחה העתידית שלי שאני עדיין לא מכירה. אני מאז ומעולם רוצה להביא ילדים משלי ואני מחכה להכיר אותם. העבודה שלי מתמקדת במצבו העכשווי של כדור הארץ אבל מתוך מחשבה על עתידי הפרטי ועתיד אוכלוסיות אחרות גדולות יותר.

תהליך העבודה שלי מתחיל מהטבע, מקום אותו אני בוחרת שארצה לראות באופן טהור או בתולי יותר.
אני חוקרת את הפסולת על פניה, מהרהרת ומתעניינת בהשלכות של כל סוג אשפה גם באופן עצמאי וגם בשיתוף פעולה עם חוקרים שונים. משם מתחיל תהליך של ניסוי ותהייה איך אני מתמודדת עם התחושות שלי תוך רצון להעביר את הידע שרכשתי בצורה הטובה ביותר לצופים.

במהלך השנה האחרונה הגעתי מידי שבוע אל אותו חוף הים באזור מגורי. בהתחלה התעניינתי בחלקיקי הפלסטיק המזעריים שנמצאים בחוף, אותם זכרתי מביקורי הקודמים, אך כשאני בים אני לא יכולה להתעלם מאשפה שנסחפת ממנו. במהרה תהליך האיסוף קיבל טון מנחם וטיפולי עבורי, סיפוק עצמי שלי וניסיון להרגיע את המצפון האנושי.
חומר הגלם שלי זה האשפה הימית שאיתה אני משחקת ומחפשת חיבורים אפשריים בין החומרים שעליהם אשמח להאיר זרקור או דברים שמעניינים אותי.

אני תולה מהתקרה רשתות דייג (שקראתי להן "בתי קברות צפים") ויוצרת חיבורים על ידי מניפולציות שונות שאני מבצעת על האלמנטים שמצאתי, ללא שימוש של דבקים או תוספות למיניהם. בנוסף בחלל יש ערמות אשפה שמתוכן בוקע סאונד- ניתן לשמוע אנשים יקרים לי ומקורבים אלי, משתפים את נקודת מבטם על הפרויקט שלי ואת המחשבות שיש להם על משבר האקלים.

أنا إيريت سمحوني، عمري 25 عامًا، من كريات موتسكين.

بشكل متناقض، إنّ نقطة انطلاقي هي عائلتي المستقبليّة التي لا أعرفها بعد. لطالما أردتُ أن ألِد أطفالًا وأنا أنتظر أن أتعرّف عليهم. يركّز عملي على الحالة الراهنة للكرة الأرضيّة، لكن من خلال التفكير في مستقبلي الخاصّ ومستقبل مجموعات سكّانيّة أخرى أكبر.

تبدأ سيرورة عملي من الطبيعة، وهو المكان الذي أختاره وأريد أن أراه أكثر نقاءً أو عذريّةً.

أبحث في مختلف النفايات، أفكّر وأهتمّ بعواقب كلّ نوع من القمامة، سواء بشكل مستقلّ أو بالتعاون مع باحثين مختلفين. من هناك تبدأ عمليّة التجريب والأسئلة بشأن كيفية تعاملي مع مشاعري في خضمّ رغبتي في نقل المعرفة التي اكتسبتها بأفضل طريقة إلى المشاهدين.

خلال السنة الماضية كنت أذهب إلى نفس الشاطئ كلّ أسبوع في منطقة إقامتي. في البداية كنت مهتمّة بجزيئات البلاستيك الصغيرة الموجودة على الشاطئ، والتي تذكّرتها من زياراتي السابقة، لكن عندما أكون في البحر لا يمكنني تجاهل القمامة التي تنجرف بعيدًا عنه. وسرعان ما تلقّت عمليّة جمع هذه النفايات نبرة مطمئنة وعلاجية بالنسبة لي، رضا عن الذات ومحاولة لتهدئة الضمير البشريّ.

الموادّ الخامّ الخاصة بي هي النفايات البحريّة التي ألعب بها وأبحث فيها عن روابط محتملة بين الموادّ التي يسعدني تسليط الضوء عليها أو الأشياء التي تثير اهتمامي.

أقوم بتعليق شباك صيد من السقف (والتي أسميتها "مقابر عائمة") وأعمل وصلات بينها من خلال عمليّات تلاعب مختلفة أجريها على العناصر التي وجدتها، دون استخدام موادّ لاصقة أو موادّ مضافة من أيّ نوع. بالإضافة إلى ذلك، توجد في الفضاء أكوام من القمامة ينبعث منها صوت – يمكنك سماع أشخاص عزيزين علي ومقرّبين منّي يشاركون وجهة نظرهم حول مشروعي والأفكار التي لديهم حول أزمة المناخ.